مجموعه بازی رسان

«بازی‌رسان» تلاشی برای دورکردن نوجوان از آسیب‌های فضای مجازی

تجربه سال‌ها تدریس در مدارس و ارتباط مستمر با قشر نوجوان و خانواده‌هایشان، حجت‌الاسلام محمدرضا رجبی را به آسیبی بزرگ واقف کرد و آن، افراط در استفاده از فضای مجازی و بازی‌های رایانه‌ای از سوی نوجوانان بود. او برای غلبه بر این چالش، ایده «بازی‌رسان» را در ذهن داشت. در میان گذاشتن این ایده با مرحوم علی صفوی شاملو، موسس مجموعه کتابرسان، با استقبال و قول حمایت او مواجه شد و این گونه بود که مجموعه بازی رسان در پاییز 98 با شعار« یک دست بازی با محبت» متولد شد.

این مجموعه با توجه به وجود بازی‌های مفید تولید شده در داخل کشور، اولویت اصلی حوزه بازی را نه در تولید بازی جدید، بلکه در ترویج و توزیع این بازی‌ها تشخیص داد و تمرکز خود را روی این موضوع گذاشت. هدف نیز تقویت دورهمی‌های خانوادگی و دورکردن نوجوان از آسیب‌های فضای مجازی و فردگرایی ناشی از آن بود.

برای رسیدن به این هدف، انتخاب بازی‌ها باید بر اساس شاخص‌هایی روشن مثل جذابیت، گروهی بودن، داشتن سناریو و تقویت قدرت برنامه‌ریزی در بازیکنان باشند به طوری که مجموعه این ویژگی‌ها علاوه بر پر کردن اوقات فراغت، منجر به رشد فکری افراد شود. بر این اساس، بازی‌هایی تکرارپذیر مانند بلاد، جالیز، سفالگر، گمانه، پیکار و ... که بازیکنان را در هر بار بازی، در موقعیتی تازه قرار می‌دهد؛ به فهرست بازی‌های قابل ترویج از سوی بازی‌رسان افزوده شدند.

عمده مخاطبان این مجموعه تاکنون، پسرها و از متولدان دهه 70 تا 90 بوده‌اند. نتیجه تلاش این مجموعه در مدت سه سال فعالیت خود، راه‌اندازی کافه بازی در مشهد بوده که مورد استقبال کاروان‌های زیارتی نوجوانان شده است. این آشنایی‌ها استقبال از بازی رسان را در سایر شهرها مثل شیراز، گنبدکاووس، تبریز، .. را به همراه داشته است. ایجاد اتاق بازی در سه مدرسه دستاورد دیگری است تا دانش آموزان علاوه بر اوقات فراغت در ساعت‌های مدرسه و نیز برای استفاده در جمع خانواده، از این بازی‌ها استفاده کنند. همین‌طور با رایزنی‌های انجام شده، پای برگزاری مسابقات و لیگ‌ها به پنج مسجد نیز باز شده است.

مجموعه بازی‌رسان برای رسیدن به این نتایج با چالش‌های متعددی مواجه و تجربه‌های ذی قیمتی را به دست آورده است. نخست اینکه برای معرفی خود، باید روی فضای مجازی سرمایه‌گذاری جدی‌تری انجام دهد.

چالش بزرگ دیگری که این مجموعه و بسیاری از مجموعه های فرهنگی با آن مواجه هستند، موضوع مکان و اجاره بهای سنگین به ویژه در شهرهای بزرگ است.

کمبود نیروی انسانی فهیم برای همکاری را نیز باید به فهرست چالش‌های این مجموعه اضافه کرد زیرا جوانترها که خود از مخاطبان این مجموعه به شمار می‌روند، اهمیت موضوع را آن طور که باید درک نمی‌کنند و افراد جا افتاده‌تر نیز برای همکاری، انتظاراتی مالی فراتر از توان مجموعه دارند.

در کنار موارد یادشده، نباید موانع فرهنگی را نیز از قلم انداخت؛ اینکه نگاه گروهی از مخاطبان به حوزه بازی‌ها، سخیف است و آن را مربوط به افراد بیکار و وقت‌گذران می‌دانند. بدیهی است که با چنین دیدگاهی، فعالیت در  زمینه بازی از سوی یک تحصیلکرده علوم دینی با واکنش منفی مضاعفی همراه می‌شود و به قاعده از حمایت هایی نظیر نذرهای فرهنگی نیز خبری نخواهد بود.