موسسه معاد

«معاد» سرمایه ه­ای برای فعالیت­های فرهنگی

مرگ، حقیقتی است که گریزی از آن نیست و هر انسانی در نهایت با این حقیقت روبرو می شود. ما در طول مدت زندگانی محدود خود تلاش می­کنیم تا اندوخته­ای برای زندگانی باقی فراهم کنیم و همه فعالیت­هایی که داریم در همین راستا شکل می­گیرد.

اما اندوخته های انسان در این دنیا به دو گونه خودنمایی می­کند: یکی اندوخته های مالی که پس از مرگ به ورثه منتقل می شود و دیگر، اندوخته های غیرمالی که به انحاء مختلف و بر اساس نوع رفتار شخص در زندگی، در زندگی آیندگان نیز تاثیر می ­گذارد. تاثیری که به مانند کاشت درختی برای آیندگان است و از سایه آن همه بهره خواهند برد و ثواب آن برای بانی تا همیشه ثبت خواهدشد.

با همین نگاه و با دغدغه تامین فعالیت­های فرهنگی و جهادی فعالیت های «موسسه فرهنگی معاد» تشکیل شده ­است. این موسسه برای کمک به فرد در زمینه مدیریت اندوخته­ های مالی است که در طول مدت زندگانی فراهم آورده است. به این صورت که به فرد در تنظیم یک وصیت نامه برای اندوخته های مادی کمک می­کند. وصیتنامه­ های که بندهایی خاص و ویژه دارد. در این نوع از وصیتنامه ابتکاری به افراد پیشنهاد می­شود که بخشی از اموال خود را به فعالیت­های جهادی ببخشند.

البته در این میان یک موضوع مهم را نیز به افراد یادآور می­شود و آن اینکه بر اساس قوانین شریعت، هر فرد مجاز است تا یک سوم از اموال خود را پس از مرگ، به گونه ­ای که خود می­خواهد هزینه کند و مدیریت این بخش از اموال خود را از اختیار ورثه خارج کند.

موسسه معاد این پیشنهاد را به صاحبان اموال مطرح می­کند که می­توانند این بخش از اموال خود را پس از مرگ، در اختیار مجموعه های فرهنگی قرار دهند که به دلیل محدودیت های مالی، امکان گسترش فعالیت های خود را ندارند و این مبلغ می­تواند در رشد و توسعه فعالیت­های فرهنگی موثر باشد و خود آن نیز به باقیات الصالحاتی برای شخص مرحوم مبدل شود.

ریشه و خاستگاه این حرکت موسسه فرهنگی معاد، در تهران و با حضور جمعی از افراد تاثیرگذار فرهنگی شکل گرفته است و مسئولیت آن در مشهد نیز به حجت الاسلام «علیرضا یوسفی» روحانی جوان و دغدغه مندی سپرده شده است که کار خود را در سطح مساجد مشهد آغاز کرده است. این حرکت در تهران توانسته است طی مدت زمانی کوتاه، به تاثیرات مهم و حرکت های ارزشمندی ختم شود و کم کم توانسته است جایگاه مناسبی به دست آورد. حجت الاسلام یوسفی هم هر چند فعلا این کار را به شیوه به اصطلاح «چراغ خاموش» و به صورت محدود دنبال می کند، اما در همین  مدت توانسته است نگاه های افرادی را برای اینگونه فعالیت که به نوعی «نذر فرهنگی» می­توان از آن تعبیر کرد نیز به خود جلب کند.